Geloof het of niet!
Onze oudste dame van 8 geloofde nog heilig in Sinterklaas. Al zag ze best wel dat er ook hulp Sinterklazen waren. En tijdens de intocht in Leeuwarden zei ze ineens: “Sinterklaas is al 100 jaar hoor!” “Mama, als Sinterklaas dood gaat, gaan we dan ook naar zijn graf?”
Er werd dus al nagedacht over hoe het allemaal zat. Maar ze genoot van de intocht in Leeuwarden, alle verhalen, het Sinterklaasjournaal op televisie en zette vol overgave haar schoen.

Bij ons rees de vraag: Laten we dat zo of vertellen we hoe het in elkaar steekt?
Je wilt niet dat je kind de enige is in groep 5 die nog gelooft. Dus ik besloot wat onderzoek te doen.
Veel vriendinnen geloofden ook nog, dus we laten het zo. De juffen in de klas pakten het fantastisch aan, dus dat lootjes trekken werd ook niet raar gevonden.

Geheim onthuld?
En toen kreeg ik vorige week donderdag een berichtje van de moeder van een vriendin van haar: “Er is iets misgegaan, het geheim is verklapt. Ik hoop niet dat ze erg van slag is” Kan gebeuren dacht ik, daar kun je niet voor. Ze krijgen ook al een andere leeftijd natuurlijk.
Maar ze begon nergens over. Al kwam een keer ter sprake “Ik ken het geheim van Sinterklaas, hij draagt een hartjesonderbroek” waar we smakelijk om hebben gelachen, toch kwamen er verder geen vragen.

Wel was ze wat prikkelbaarder en had ze een vrij kort lontje. Gelukkig wisten wij nu waarschijnlijk waarom en kun je als ouder het gedrag makkelijker plaatsen. Je kent de behoefte er achter, waardoor je er beter begrip voor op kunt brengen. Maar omdat ze nog vol overtuiging was, besloten we om het zo te laten en af te wachten tot we andere signalen kregen.

Vanuit het niets
Totdat….. we afgelopen zaterdag op de fiets stapten naar de intocht hier in de wijk.
Ineens vanuit het niets kwam de vraag “Zit achter de baard van Sinterklaas een man? Dat heb ik gehoord!” “Ik geloofde het eerst niet, want ik had hem zelf gezien!”

Ineens was daar weer die twijfel en wilde ze het weten ook!
Wat was ik blij dat ze de vraag stelde, want ik merkte dat het haar bezig hield.
En ja, de timing was knap ongelukkig, gezien het punt van vertrekken en de nabijheid van haar zusje van vijf! Dat dan weer wel. Maar ook daar hebben we een mouw aan weten te passen.
Hadden we het anders moeten doen? Nee, ik denk het niet. Het was goed zo.

Emoties
We hebben eerlijk verteld dat dit klopte. Teleurstelling….! Aiii, dat moest je even incasseren.
En omdat we je zusje ook mee hadden, zijn papa en jij voorop gaan fietsen om al e.e.a. te bespreken. We spraken af.. vanavond vertellen we je alles. En dat vond je voor nu goed.

Toch zagen we tijdens de intocht dat je er helemaal vanaf was. We zagen je malen en om je heen kijken van “Wat gebeurt hier allemaal.” “Ik herken die Piet.”
Acht jaar lang opgegaan in iets magisch, wat dus nu een legende blijkt te zijn!
Logisch dus dat je dit even moest verwerken en een plekje moest geven.
Tranen, een glimlach alles passeerde de revue.

Erkennen en verbinden
Natuurlijk waren wij er voor je. We knuffelden je, namen je op de nek en al gauw wilde je met je vriendinnen verder kijken. “Dit was echt een hulp Sinterklaas hoor.”

Gelukkig genoot je met je zusje en je vriendin van het feest met Sinterklaas en zijn Pieten in een grote zaal dat jullie zonder ouders moesten vieren gezien alle maatregelen.

Dit bracht vooraf de nodige spanningen met zich mee, want jij vond het niet fijn dat papa en mama niet mee mochten. Maar nu je wist dat je oom een van de Pieten was en dat het allemaal anders in elkaar stak dan je voordat we vertrokken wist, ging je vol zelfvertrouwen met je zusje en vriendin naar binnen.

Jullie hebben genoten! Je mocht zingen in de microfoon bij Sinterklaas en wat was het een feest! Je hebt er van genoten. “En vanavond mogen we onze schoen zetten”: zei je met een knipoog naar ons.

De magie van Sinterklaas; de legende leeft voort 
’s Avonds bij het naar bed gaan hebben we alles besproken en hebben we het verhaal van Thee met Koekjes – Berichten | Facebook ter inspiratie gebruikt.

Er vielen kwartjes op zijn plaats en je was blij het grote geheim nu te kennen. “Ik twijfelde al en ik vind het fijn dat ik nu weet hoe het zit.“

En ondanks dat je het geheim nu kent, geniet je ook nu nog steeds van alles, alleen op een andere manier! Blijf je verwonderen lieve meid! Ook nu je het grote geheim kent. Trots op hoe je hier mee om gaat. Laat de legende voortbestaan en de magie verder gaan.

Vertellen of niet?
Mocht jij als ouder twijfelen of je het geheim bespreekbaar wilt maken, dat kan ik me helemaal voorstellen. Er hangt geen leeftijd aan wanneer je het “moet” vertellen.
Volg je gevoel en kijk vooral naar de behoefte van jouw kind en vraag ook andere ouders hoe hun kind er in staat. Als er vragen komen vanuit je kind, wees eerlijk en ga het gesprek aan.

Vind je het lastig om het gesprek te voeren?
Stel wedervragen als, vraag door en laat je kind nadenken over oplossingen op vragen die er zijn.
Neem er de tijd voor.
En gebruik het verhaal van de legende ter inspiratie om zo de magie levend te houden!

Blijf genieten van deze magische periode!

En mocht je vragen hebben, schroom niet om contact op te nemen. Ik denk graag met je mee.